Ankara Palmiyesi: Ankara’nın nesini seviyorsunuz anlamıyorum

Yeniden merhaba. Ankara’da hızlı başladı her şey. Oysa ben size böyle mi bırakmıştım Ankara’yı? Ankara demek, yavaşlık demekti. Piano piano.

Şurada güzelce biraz Ankara hayatı gömeyim. Ankara’da olmayı en çok bunun için istiyordum. Serde Ankara milliyetçiliği var; yıllardır dışarıdayım diye ağız tadıyla yüklenemiyordum. Kötü cümle kuramıyordum. Hem ben rahatlayayım hem de “Salak herif Bodrum’dan Ankara’ya gitmiş bir de bunun günlüğünü tutuyor” diyenler rahatlasın.

Büyük şehir lanetleriyle başa çıkmaya çalışıyoruz. Zaman çok hızlı geçiyor mesela. Bu konuda bir şeyler yapmam lazım. Buranın bir haftası Bodrum’da üç ay çekiyordu. Olmaz öyle. “Ne yapabilirsin ki?” demeyin. İnsan yaşadığı hayatı yavaşlatabilir. Zaman da yavaşlar o zaman. Çok şey yapmaya çalışınca hızlı geçiyor meret. Büyük şehirlerde de hep yapacak çok şey var. Azaltmak lazım. Ne o öyle tabakhaneye kaka mı yetiştiriyoruz?

Ankara’da herkesin çalışıyor olması da çok komik. Sanırım Bodrum’da bir tek ben çalışıyordum 🙂

Ve tabii başka şeyler. Mesela çocukların okulunun unutulan eşyalar bölümü. Eşim Gökçe dikkat etmiş, Bodrum’da o oda tıklım tıklımdı. Butik açarsınız, o kadar çok eşya vardı. Burada neredeyse hiç bir şey yok. Hem çocuklar daha az unutuyor anladığım, hem de veliler unutulanların peşinde daha çok koşuyor. Bodrum’daki umursamazlık ve zenginlik yok burada. Ne demiş atalarımız, welcome to the desert of the real Neo.

Bir de çocuklarımı özlüyorum. Ya okulda ya da antrenmandalar. Allah çarptı beni resmen. Benim gibi bir okul ve spor düşmanı, çocuklarını okul ve spor yüzünden göremiyor. Bir de deli danalar gibi yüzüyorlar sanırsın olimpiyat kazanacaklar. Öyle bir zulüm yüzme antrenmanları.

Buraya gelirken her hafta sonu gezeriz, diye hesaplıyorduk. Her hafta sonu karavanla yakın çevreye, ayda bir filan uçakla uzak çevreye. Gelin görün şimdi hafta sonlarımızı.

Kabalık meselesi en fenası tabii. Bir İstanbul değil ama maşallah öküzlük ücretli olsa Ankara’nın zengin sayısı katlanırdı. Çocukların yüzme yarışına gittik. Kalabalık ama çok da değil. Koltukların ⅔’ünde montlar çantalar oturuyor nitekim. Yer tutulmuş. Anneme bir yer bulduk, arkasındaki boş koltukların önünde çömelip onunla konuşmaya çalışıyorum. Tam arkama denk gelen boş koltuktaki mont yer tutana kafi gelmedi bir de çanta koydu üzerine. Sonra da elini koydu. Ve sanırım gözünü popomdan ayırmadı. Eline, çantaya ve monta rağmen popomla koltuğu kavuşturmaya kalkarsam ya ne yapardı?

Bir başkasının çocuğu yarışmak için kalktı yerinden gitti. Yerine yine kürekle eşya yığmaya başlanıyordu ki “Bir on-on beş dakika gelmez sanırım,” dedim. “Evet” demiş bulundu. “Bir beş dakika oturabilir miyim?” deyince ben, öyle bir paniğe kapıldı ki, görmeliydiniz. Oturun, diyemiyor. Oturmayın, da diyemiyor. Ağlayacak, öyle bakıyor yüzüme. Bir kahkaha kopardım. Sırtına vurdum. “Aman iyi bakın oraya gözünüzü ayırmayın oradan yarışı filan boşverin,” dedim. Arkamdan “Beyefendi yanlış anladınız”lar filan döküldü tabii. Zaten nerede size biri “yanlış anladınız” diyorsa doğru anlamışsınızdır.

Bir de trafik fenomeni var. Arabanın içindeyken melek olan o taksi şoförleri neden trafikte öyleler? Allah neden onları sadece aynı araba içinde zarif yaratmış bilen var mı? İğne deliğinden sığmaya çalışıyorlar. Bir de kötü araba kullanıyorlar.

Her şehirde iki uç da vardır. Yin yang prensibi.

Fakat Ankara’da yin ile yang arası normalden biraz uzak. Biri Sinop’ta öbürü Anamur’da. Lümpeni tam lümpen, zarifi tadından yenmez.

Aslında İtfaiye Meydanı yazacaktım. Onun için oturmuştum ama bu çıktı yazı diye. Haftaya söz size bir minik rehberlik yazısı yazacağım. Nitekim gezmelere doyamıyorum. Vakit buldukça tabii.